De stem van de Pelgrim

Ik weet haast niet waar te beginnen met mijn verhaal, zoveel maak ik mee. Ik rij van het ene naar het andere avontuur. En hoe verder ik kom, hoe meer belangstelling er voor mij is. In Varik had ik een heel rustig leven, maar sinds ik op reis ben, willen veel mensen met mij kennismaken. Er worden er films en foto’s van mij gemaakt en Henry heeft allerlei interviews, waar ik natuurlijk bij ben. Ik ben zelfs op de Franse televisie geweest! Het zijn dus drukke dagen voor ons. Ondanks dat ik na meer dan 500 kilometer rijden in topvorm ben, is het soms wel vermoeiend en de rustdagen zijn dan ook zeer welkom.

Vorig weekend verbleef ik met een groep allerAardegste mensen op een mooi chateau. En zij hebben met elkaar een lied over mij geschreven en samen gezongen! De Wheelbarrow Walk.

En met deze groep lieve mensen hebben we een etappe gelopen. Af en toe een stevige klim en ook wat hindernissen onderweg. In een bos was er een boom omgevallen en tussen en over en onder allerlei takken door kon ik uiteindelijk mijn weg vervolgen. We zijn een echt en hecht team, en hebben plezier. Ik merk ook dat we veel blijheid verspreiden. Dat doet mij goed.

Onderweg kom ik regelmatig andere Brouettes tegen. Eén van hen vond ik erg leuk. Graag had ik nog wat langer gebleven om nader kennis te maken, maar ik heb een missie te volbrengen, dus dat zat er helaas niet in.

Afgelopen week zijn we bij twee scholen langs geweest. Bij de school in Senlis werd ik door heel veel kinderen welkom geheten. Er hing een spandoek voor Henry en er werd een lied voor ons gezongen. “Earth song” van Michael Jackson. Ik kreeg er kippenvel van. De kinderen hadden vragen voorbereid, tekeningen gemaakt en waren erg nieuwsgierig naar mij. Henry heeft handtekeningen uitgedeeld. Haha, zo grappig vond ik dat!

Vele dagen heb ik door open weidse landschappen gereden, en daarna ben ik veel in het bos geweest. Prachtig! Ik ben de bomen dankbaar dat zij voor zoveel verkoeling zorgen op warme dagen. En het is een thuis voor vele vogels, en ik heb genoten van hun concerten.

En een paar dagen geleden was het zover: Parijs in zicht. Wat een bijzonder moment dat ik dit mee mag maken! Ik werd nogal overdonderd door de drukte en het lawaai in de stad. Ik ben dit allemaal niet gewend. Gelukkig heb ik weer muurbloempjes gezien, en vogels en bomen. Schoonheid is overal, als je maar goed blijft kijken!

Over schoonheid gesproken: Parijs heeft prachtige bouwwerken, waaronder de Notre Dame. En daar, op het plein voor deze kathedraal, eindigde gisteren de op één na laatste etappe. We zijn via de Nederlandse School gereden en het laatste stukje liepen kinderen en ouders mee.

De kinderen hebben allemaal een buideltje aarde met een fleurig kaartje aan mij meegegeven. Daar staan mooie wensen voor de Aarde op, zoals “Lieve Aarde, ik ga je beschermen”, “Ik wens dat mensen minder plastic gebruiken”, en “Ik wil niet dat de Aarde doodgaat”. Alle buideltjes met wensen, van over de hele wereld aan mij gegeven, ga ik dinsdag overhandigen aan de directeur van de Werelderfgoedlijst van UNESCO. En dan heb ik mijn missie volbracht. En…ik heb Henry laten weten dat dit wat mij betreft pas het begin is. Ik ben klaar voor de volgende reis!

Eén van de kinderen schreef deze mooie wens, waarmee ik wil afsluiten:

“Dat de Aarde gelukkig mag worden”.

“Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone leven
van alle dag.
Niet gewoon meer
na alles wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben.”

(Ricky Rieter)

Sinds 22 april is Henry, lopend met de kruiwagen vanuit Varik, onderweg naar UNESCO in Parijs. Sinds 5 mei loop ik mee met deze Pelgrimage voor de Aarde.

Eergisteren, al lopend door de velden met de kruiwagen in mijn handen, zag ik in de verte Parijs liggen. Ik kreeg ineens een brok in mijn keel. Ontroering. Een gevoel wat ik herken van eerdere pelgrimstochten.

Na wekenlang wandelen de bestemming in zicht krijgen vind ik altijd weer een bijzonder moment. En het geeft ook een wat dubbel gevoel. Het betekent dat ik er bijna ben en deze tocht voorbij is, terwijl ik nog heel lang door zou kunnen en willen lopen.

Maar…. is onze afspraak bij UNESCO op 7 juni wel de bestemming en het einde van de Krui-tocht?

Nee, zeker niet. Het is een begin. De Krui-tocht heeft een nieuwe beweging in gang gezet. En dat is voelbaar. Ook bij mij. Door de uiterlijke reis, maak ik ook weer een mooie innerlijke reis.

Afgelopen weekend heb ik in de groep uitgesproken dat de Krui-tocht mij op vele manieren heeft geraakt en aangeraakt. En dat ik daar nog geen precieze woorden aan kan geven. Dat ik me zó dankbaar voel dit mee te mogen maken.

De Krui-tocht vraagt aandacht voor onze mooie aarde. De aarde die in brand staat. Dat wij wakker mogen worden, op een andere manier naar de Aarde gaan kijken en beter voor haar zullen gaan zorgen. Voor onszelf en voor toekomstige generaties.

Als er op de lijn van Varik naar Parijs al zóveel mooie initiatieven plaatsvinden ten dienste van de Aarde, wat betekent dat dan voor mijn eigen woonomgeving? Dat ga ik onderzoeken. Ik wil nieuwe wegen ontdekken en bewandelen. Zien wat er nog méér is. En daar ga ik tijd en ruimte voor creëren, en dat betekent dat ik het besluit heb genomen om minder te gaan werken. En dat voelt goed, heel goed.

Waar de Krui-tocht ‘eindigt’, loop ik verder op mijn eigen pad.

Vandaag zijn wij van Bergen naar Frameries gelopen en hebben onderweg het huis bezocht waar Vincent van Gogh van 1878 tot 1880 gewoond heeft. In dit huis zette hij zijn eerste stappen als kunstenaar. Ik heb genoten van de mooie film over de periode dat hij in deze streek, de Borinage, woonde.

Naast Kruiwagen heb ik inmiddels nog twee namen gekregen: Wheelbarrow en Brouette. Ik vind het heel mooi klinken. Henriëtte vroeg of ik iets over mezelf wilde vertellen, zodat jullie mij ook wat beter leren kennen. Dat doe ik graag, deze belangrijke missie is tenslotte naar mij vernoemd: Krui-tocht voor de Aarde.

Tijdens deze Krui-tocht voor de Aarde mag ik ‘De stem van de Pelgrim’ laten horen.

Volgens het woordenboek is een pelgrim iemand die een voetreis maakt, naar een plaats met een bijzondere religieuze of spirituele betekenis.

Voor mij betekent pelgrim zijn iets anders. Ik zie het leven als een pelgrimstocht. Een leven van eenvoud, zonder teveel gehechtheden aan mensen, plaatsen en materiële zaken.

Al meerdere voetreizen heb ik afgelegd, waarvan twee keer naar Santiago de Compostela. En tijdens zo’n reis ervaar ik steeds weer: alles wat ik nodig heb, zit in al in mij. En wekenlang met gemak leven van dat wat in mijn rugzak zit, geeft een rijk gevoel. Het is letterlijk en figuurlijk Lichter Leven.

Satish Kumar schrijft in zijn prachtige boek ‘Elegante eenvoud’ (die nu meereist in mijn rugzak) dat “Een pelgrim iemand is die handelt in dienst van de aarde”…. en dat “het nu de tijd is om als pelgrims op aarde te leven en niet als toeristen.”

Die woorden raken mij, en ik voel hoe waar en belangrijk dit is. En dat ik hier een taak in te vervullen heb, waar ik nu nog geen woorden aan kan geven.

Op de Rechte Lijn van Varik naar Parijs laat de Krui-tocht zien dat er veel, heel veel pelgrims zijn. Mensen die mooie initiatieven ontplooien vanuit zorg en liefde voor de Aarde. Voor nu en voor de komende generaties pelgrims.

Pelgrimeer je mee?

Dit is zo’n dag. Een dag waarop het stil is in mijn hoofd. De mist opgetrokken, de ruis verdwenen en helemaal in het moment. In het hier en nu.

Henry, de kruiwagen en ik. Langzaam bewegen wij ons heuvel op en heuvel af vooruit. Van Tubeke naar ’s Gravenbrakel. 

De drukte en vermoeidheid in mijn hoofd, waarmee ik vorige week van huis vertrok, zijn door het lopen als sneeuw voor de zon verdwenen. 

Er komt niets naar boven waar ik over zou willen schrijven. In mijn hoofd blijft het stil. Ik geniet. Volop.

Vandaag luister ik. Naar de stilte. De vele vogels. Naar het ritme van onze voetstappen op het asfalt. De kwakende kikkers. Balkende ezels. Naar het ruisen van de wind door de bomen.

Dan hoor je hoe mooi de Aarde is! 

Luister je mee?

In de periode voorafgaand aan de Krui-tocht ben ik meerdere malen in het Veerhuis geweest. Tijdens één van die weekenden kwam de regenworm ter sprake. En hoe belangrijk dit diertje is voor de gezondheid van onze bodem.

Sindsdien kijk ik met andere ogen naar de regenworm. Wisten jullie bijvoorbeeld dat de regenworm een enorm harde werker is?  En dat dankzij de worm er elke dag eten op ons bord ligt? Wormen werken dag en nacht om de bodem vruchtbaar te houden. Een Indiase wetenschapper heeft berekend dat een worm maar liefst zes ton aarde kan omkeren in zijn leven! Dat is een prestatie van wereldformaat! En dat doen ze gratis en voor niks voor ons.

En vanmorgen werd ik wakker met de slak in mijn hoofd. En ik wist meteen dat ik daar vandaag iets over wilde schrijven. Ik hoor je denken, hoezo word je wakker met de gedachte aan een slak?

Dat kwam zo: gisteren hebben wij bij L’Eldoradis genoten van een lunch aan de picknicktafel onder de bomen. Brigitta had een krop sla voor ons uit de tuin gesneden, om hier wat van op ons brood te doen. Er bleken twee slakken in de krop te zitten, waarvan één bijna op mijn bord belandde. Oohh jakkes, dacht ik. En mijn eigen reactie op het zien van de slak zette mij aan het denken.

Later die dag tik ik op Google het woord ‘slak’ in. De eerste suggesties die ik te zien krijg, zijn ‘slakken bestrijden’ en ‘slakkenkorrels’.

Ik verplaats me in de slak en wat hij ervan zou vinden om dit te lezen. “Hoezo moet ik bestreden; gedood worden? Ik heb geen kwade bedoelingen. Ik houd ook van sla! En de Aarde is toch ook mijn thuis?! Wat weet je eigenlijk echt over mij?”

De slak heeft gelijk en ik onderzoek verder. Ik ontdek dat net zoals de regenworm, ook de slak heel belangrijk is voor onze Aarde. De slak ruimt dood materiaal op. Door dit te doen, voegt hij weer bepaalde voedingsstoffen toe aan de bodem. Zo draagt hij ook bij aan een gezonde Aarde. Door slakkenkorrels te gebruiken, gaat de slak dood. Vogels eten graag slakken, en zo komt het gif ook hoger in de voedselketen terecht. En dit terwijl er ook vriendelijke manieren zijn om de slakken weg te lokken. Ja, het kan dus anders. Met meer respect voor de aarde en de slak.

En zo mijmerde ik tijdens deze Krui-tocht-dag van Linkebeek naar Tubeke nog even door over slakkenzaken.

Dan denk ik aan vertragen. Aan traag voortbewegen, zoals een slak. Zo lopend met de kruiwagen bewegen wij ons traag door het landschap. En als je je traag voortbeweegt, zie je zóveel meer! Zoals vandaag de vele kleuren groen, en allerlei bloemen. Dan zie je hoe mooi de Aarde is!

Dan besef ik hoe ingenieus de natuur in elkaar zit, en dat alles precies gaat zoals het moet gaan. En dat de aarde ons niet nodig heeft, maar wij de aarde wel.

Zou het de Aarde beter vergaan, als we de auto meer laten staan en ons vaker en trager gaan voortbewegen in de natuur?

Dat we ons dan meer verbonden gaan voelen met moeder Aarde? En beter voor haar gaan zorgen? 

Op 22 april, de Dag van de Aarde, is Henry Mentink te voet vanuit Het Veerhuis in Varik vertrokken naar het hoofdkantoor van UNESCO in Parijs. Hij loopt met een kruiwagen gevuld met zakjes aarde, die mensen van over de hele wereld naar hem hebben opgestuurd.

Door middel van deze Krui-tocht zal Henry op 5 juni symbolisch de hele aarde bij UNESCO indienen voor de Werelderfgoedlijst.

Doelen van deze Pelgrimage voor de Aarde zijn het vergroten van het bewustzijn hoe wij op een liefdevolle manier met de aarde kunnen omgaan. Mensen inspireren en motiveren om eigen initiatieven te ontplooien in het belang van het welzijn van de aarde. En geld ophalen om grond mee vrij te kopen; de transformatie maken van handel in grond naar het Zorgen voor de Aarde.

Toen ik een paar maanden geleden de vraag kreeg of ik Henry wilde vergezellen tijdens deze Krui-tocht; was ik geraakt en ontroerd. Die vraag had ik niet zien aankomen, en mijn hart zei meteen ‘JA’.

Ik ben veel en vaak in de natuur. In de zee, het bos, de duinen, in mijn tuin. Ik luister naar de vogels, de wind, de golven en voel het gras onder mijn blote voeten. Zo laad ik mijn batterij weer op. Ik ben mij sterk bewust van mijn eigen verantwoordelijkheid om goed voor de aarde te zorgen en mijn bijdrage te leveren. De afgelopen jaren ben ik steeds bewuster gaan leven, en andere keuzes gaan maken. En dat is een voortgaand proces. Ook ik kan nog veel meer leren en doen, en deze Pelgrimage voor de Aarde helpt mij hier zeker bij.

Er is geen planeet B. Mensen, dieren, bomen, bloemen, water, zon, lucht en aarde. Alles en iedereen is met elkaar verbonden en het één kan niet zonder het ander bestaan. Wij leven van de Aarde. Alles wat wij eten, de kleding die we dragen, de meubels in ons huis, de spullen die we gebruiken; alles komt voort uit de Aarde.

Afgelopen woensdag 4 mei, ben ik aangehaakt bij de Krui-tocht en zal met Henry meelopen tot Parijs. Ik wil graag mijn steentje bijdragen aan deze mooie en belangrijke missie. Vanaf nu zal ik naast de dagelijkse verhalen van Henry, en de mooie gedichten van Jan, een stukje schrijven over deze Pelgrimage voor de Aarde.

Een tocht als deze zou niet mogelijk zijn zonder alle mensen die de afgelopen maanden zoveel werk verzet hebben, en degenen die nu achter de schermen met veel liefde en enthousiasme actief zijn.

En dan zijn er al die mooie mensen die wij onderweg ontmoeten. Mensen die koffie aanbieden, een maaltijd of een bed om de nacht door te brengen. Tijdens eerdere pelgrimstochten, heb ik vaak mogen genieten van grote gastvrijheid. En iedere keer raakt mij dat weer.

Zo ook in Linkebeek, waar we gisteren zijn gearriveerd. Na het bezoek aan L’Eldoradis,  een heel mooi tuinbouwproject; worden wij uitgenodigd door Marco en Francoise. Hun karakteristiek ingerichte woning en heerlijke tuin grenst aan L’Eldoradis.

We worden niet alleen uitgenodigd voor het avondeten, maar mogen ook twee nachten bij hen logeren. Henry en ik krijgen ieder een eigen kamer, Frans-Willem zet zijn tentje op, en Ronald die een dagje meeloopt, rolt zijn slaapzak uit in de caravan die op het terrein staat.

We genieten van lekker eten, de wijn, de gesprekken, een fijn bed, ontbijt met croissants en vooral veel lachen en plezier. Een plek om te rusten en te ‘zijn’. Een verademing na de drukte van Brussel.

Henry merkte gisteren al op dat deze Krui-tocht mensen veel blijheid brengt. Zoveel positieve reacties en enthousiasme! En mensen zoals Marco en Francoise geven nog meer kleur en energie aan de Krui-tocht voor de Aarde. Daar word ik dan weer heel blij van. Ja, we zijn allemaal met elkaar verbonden. En ja, samen kunnen we zóveel goeds de wereld in brengen.

Het was een mooie dag. En morgen…. gaan we uitgerust weer op pad!